Op het moment dat ik dit schrijf schuift de herfst over het land. De uitbundigheid van lente en zomer maakt langzaam plaats voor de gedempte tonen van het najaar. In de tuin verdwijnen de scherpe tegenstellingen en groeien de kleuren, ondanks hun geschakeerdheid, naar elkaar toe. En wat schuil ging achter het blad wordt langzaam weer als dragende structuur zichtbaar. Voor een kennismaking met het werk van Liesbeth Bijkerk is elk moment geschikt, maar het najaar biedt wel de ideale omstandigheden, omdat de tonaliteit die zij hanteert zo sterk verwant is aan die van het seizoen. Zonder directe verwijzing naar de buitenwereld roept Bijkerk de weemoedige en verwachtingsvolle sfeer op die zo kenmerkend is voor deze tijd van het jaar. Ze werkt voornamelijk met gouache en krijt op papier, bedachtzaam, aarzelend bijna, maar de resultaten die ze ons toont ogen direct vertrouwd. Ik denk dat dit komt door de natuurlijkheid die ze in haar werk en het werkproces heeft weten vast te houden. De tegenstellingen die ze hanteert in de kleuren of de vormen, die ze vaak letterlijk doorsnijdt en dan weer in andere combinaties samenbrengt, blijven overbrugbaar. En altijd is er een structuur, een compositie die verrast, maar die door zijn vanzelfsprekendheid –want trefzeker aangebracht- bijna onopgemerkt blijft. Liesbeth Bijkerk is een kunstenaar die er in geslaagd is de werkelijkheid zó te verinnerlijken dat de artistieke neerslag ervan ongehinderd mooi en helder bij de beschouwer binnenkomt.

 

Hendrik Driessen
oktober 2007